poniedziałek, 31 sierpnia 2015

Podsumowanie sierpniowego Celowania + hasło na wrzesień




W sierpniu przeczytaliśmy piętnaście książek.
Uczestnicy:    
Agata Kądziołka 
Izabela "Renax" Łęcka 
Monika Piotrowska-Wegner (monweg)
Przeczytane książki:

Doris Lessing "Idealne matki" http://monweg.blog.onet.pl/2015/08/29/idealne-matki-doris-lessing/


Danuta Pytlak "Medalion szczęścia" http://literackie-zamieszanie.blogspot.com/2015/08/danuta-pytlak-medalion-szczescia.html
 
Barbara Kosmowska "Panna Foch" http://karolki.blogspot.com/2015/08/barbara-kosmowska-panna-foch-najlepsza.html

Leena Krohn "Tainaron"  http://karolki.blogspot.com/2015/08/leena-krohn-tainaron.html 

Sidney Sheldon "Gniew aniołów" http://zatopionawlekturze.blogspot.com/2015/08/gniew-anioow-sidney-sheldon.html 

Judith Gould "Grzechy" http://monweg.blog.onet.pl/2015/08/05/grzechy-judith-gould/
 
Rebecca Wells "Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya" http://monweg.blog.onet.pl/2015/08/25/boskie-sekrety-siostrzanego-stowarzyszenia-ya-ya-rebecca-wells/
 
Veronica Roth "Niegodna" http://monweg.blog.onet.pl/2015/08/27/niezgodna-veronica-roth/
 
Martin Solares "Czarne minuty" http://tu-sie-czyta.blogspot.com/2015/08/czarne-minuty-martin-solares.html 

Jacqueline Raoul-Duval  "Zakochany Kafka" http://tu-sie-czyta.blogspot.com/2015/08/o-co-panu-chodzi-panie-kafka.html

Wojciech Mann "Fotografomannia" http://tu-sie-czyta.blogspot.com/2015/08/byem-coverboyem_16.html

Charlotte Link "Grzech aniołów" http://monweg.blog.onet.pl/2015/08/07/grzech-aniolow-charlotte-link/ 


Katarzyna Grochola "Kryształowy Anioł" http://monweg.blog.onet.pl/2015/08/10/krysztalowy-aniol-katarzyna-grochola/

Adam Szewczyk "Nie martw się, to tylko życie" http://monweg.blog.onet.pl/2015/08/13/nie-martw-sie-to-tylko-zycie-adam-szewczyk/ 

P.C. + Kristin Cast "Wyzwolona" http://monweg.blog.onet.pl/2015/08/16/dom-nocy-wyzwolona-p-c-kristin-cast/

Jeśli ktoś przeczytał książkę, ale zapomniał dodać ją  w komentarzu- piszcie :) 

Hasło na wrzesień: czas wyjść z domu

Więcej o samym wyzwaniu TU

Pozdrawiam :D
 

piątek, 28 sierpnia 2015

Najsłynniejsze Obrazy Świata - Teczka Inspiracji


Tego jeszcze nie było! Jakby takie cacko nazwać? Zestaw? Projekt? Czy jak sprytnie określiła swój pomysł autorka: Teczka inspiracji. Co prawda, trudno nazwać książką luźne kartki z opisanymi zdjęciami, ale nie o nazewnictwo przecież chodzi, a o zawartość. A zawartość jest godna podziwu. 


Teczka inspiracji składa się  20 kart w formacie A3 (pierwszy plus za rozmiar), dzięki którym możemy pokazać dziecku (a sobie przypomnieć) jedne z najsłynniejszych obrazów świata. To wyśmienity sposób na spędzenie czasu z dzieckiem, połączenie nauki i zabawy oraz otaczanie latorośli sztuką.

Każda z kart jest poświęcona jednemu dziełu, zawiera jego zdjęcie oraz garść ciekawych informacji o malarzu i samym obrazie. Na jej odwrocie jest kolorowanka stworzona na podstawie danego arcydzieła, delikatnie uproszczona, by dziecko mogło z czerpać z malowania radość.


Karty są sztywne, z grubego papieru i swobodnie można na nich malować, bez stresu, że farba przecieknie. Co istotne, całość nie jest zszyta, tylko włożona luzem do teczki. Dzięki temu wygodnie się z nich korzysta, nie trzeba wydzierać kartek, a gotową pracę można dać komuś bliskiemu w prezencie. Cała treść jest w języku polskim i angielskim, co jest kolejnym, już sama nie wiem, którym, plusem. Hm... coś za bardzo tu słodzę, ale naprawdę urzekła mnie ta teczka:) Świetny, przemyślany pomysł i staranne, dopieszczone wykonanie. Brawo!

Kilka informacji:

Wymiary teczki i kart: 42x30 cm, format A3 !
Ilość stron: 42
Produkt dla dzieci 8+

Jeśli podoba Wam się Teczka Inspiracji, odwiedźcie tę stronę http://zuzutoys.pl
Za udostępnienie zestawu dziękuję:

wtorek, 25 sierpnia 2015

Zgodne rodzeństwo, czyli „Jesteś starsza, musisz być mądrzejsza”

Z dzieciństwa bardzo dobrze pamiętam kłótnie z młodszym bratem. Rzecz jasna, nierzadko dochodziło przy tym do rękoczynów, ale zapewne każdy, kto ma rodzeństwo może się podzielić podobnymi obrazkami z sielankowego dziecięctwa. Przerywane marudzeniem mamo... on za mną wszędzie łazi, on się zaczyna, on, on, on... Bardzo dobrze pamiętam również, znienawidzone przeze mnie zdanie, które wtedy było na porządku dziennym jesteś starsza, musisz być mądrzejsza. Bądź mądrzejsza, czyli - nie kłóć się, podziel się, nie bij i  nie uciekaj, gdy wlecze się za tobą, i twoimi koleżankami. Może i byłam starsza, ale nie na tyle mądra, by prośba (żądanie?) mamy było dla zrozumiałe. Za każdym razem wściekałam się na brata, za to, że wolał bawić się ze mną a nie z kolegami. Czy słusznie?

Zgodne rodzeństwo to poradnik napisany rzetelnie, przejrzyście i z wdziękiem. Autorzy, psycholodzy i  rodzice trójki dzieci, są partnerami do rozmowy, nie wywyższają się, nie nadymają. Łagodnie pokazują, które z utartych, a niekoniecznie zdrowych, zasad można złamać i w jaki sposób. Od pierwszych stron kibicuje Państwu Minge, którzy skupiają się bardziej na starszym dziecku, pokazują w jaki sposób je traktować, i jak nie traktować, gdy w domu pojawia się nowe, obce dziecko. Jak się zachowywać, by nie zrazić go do młodszego rodzeństwa, by nie czuło się gorsze, gdy wszyscy zachwycają się malutkimi uszkami niemowlaka.

Począwszy od decyzji o drugim dziecku i pojawieniu się w domu noworodka Zgodne rodzeństwo prowadzi nas dalej. Między kłótnie, bójki, wspólną zabawę i udział w obowiązkach domowych. Przypomina o teoretycznie oczywistych kwestiach, które wyparowują z głowy, gdy atmosfera w domu robi się gorąca. Tłumaczy, dlaczego nie wolno zmuszać dzieci do dzielenia się zabawkami, czy każdą inną rzeczą, która jest ich. Pokazuje, jak godzić dzieci, jakich słów przy tym nie używać, oraz jak nie wtrącać się, gdy pomoc rodzica jest zbędna. Uczy jak budować trwałą więź między rodzeństwem, by po latach mogli na siebie liczyć.

Ważna lektura, którą zdecydowanie polecam. Nie tylko rodzicom więcej niż jednego dziecka:)
Więcej informacji o Państwu Minge i ich poradni tutaj.


Za udostępnienie poradnika dziękuję Wydawnictwu Edgard/Samo Sedno:



czwartek, 20 sierpnia 2015

Z muchą na luzie ćwiczymy buzie- zabawy logopedyczne.


Nic nowego nie wniosę, pisząc, że nauka najprzyjemniej i najskuteczniej realizuje się poprzez zabawę, prawda to stara i oczywista. Z tej wiedzy tajemnej korzysta również dr Marta Galewska-Kustra, logopeda, pedagog i autorka książki o przygodach pewnej, niezwykłej muchy. Fefe, jak to owady mają w zwyczaju, nie może usiedzieć na jednym miejscu. Jednak zamiast latać komuś koło ucha, Fefe lata balonem. Poza tym gasi pożary, śpiewa w operze, biega w maratonach i robi mnóstwo innych, nie przystających małej muszce, rzeczy. A wszystko po to, by zupełnie przy okazji przemycić kilka ćwiczeń- dla buzi  i języka.


Każda przygoda małej muchy kończy się króciutkim, przyjemnym ćwiczeniem. Dzieci z pomocą rodzica naśladują dźwięki opisane w książce, chichoczą, cmokają, chrapią i na inne sposoby gimnastykują swoją buzię. Wskazówki dla rodziców w dymkach ułatwiają wykonanie zadań i wyjaśniają, jaka część aparatu artykulacyjnego jest właśnie ćwiczona.
 

Zabawy logopedyczne stworzone zostały z myślą o dzieciach z problemami artykulacyjnymi oraz dla tych, które dopiero zaczynają wchodzić w świat języka mówionego. Książka jest świetnym zamiennikiem zwykłej bajki; oprócz ciekawej historii, daje nam  możliwość wspomagania mówienia. I przede wszystkich- spędzenia w atrakcyjny sposób czasu z dzieckiem :)

Za możliwość przeczytania książki dziękuję:

niedziela, 16 sierpnia 2015

Byłem Coverboyem.

źródło

Oho, myślę sobie, sięgając po tę książkę, kolejna sławna osoba (celowo nie piszę celebryta, bo autor mógłby się obrazić za taką potwarz), która chce sobie dorobić do emeryturki książką. A ten Mann to już zupełnie idzie na łatwiznę; kilkanaście wygrzebanych starych fotek, parę zdań opisu do każdego zdjęcia i książka gotowa. Ciach, ciach i do biegiem do wydawcy. I tu kłania się powiedzenie: nie oceniaj książki po okładce. 

Owszem, Fotografomannia to zbiór zdjęć z różnych okresów życia Wojciecha Manna, ale duet fotografii z błyskotliwym komentarzem autora to połączenie tak przezabawne, że trudno się oderwać. Obrazki od dzieciństwa do wieku statecznego okraszone subtelną ironią, absurdem i nieprzeciętnym wręcz poczuciem humoru. Autor jest znany ze swojego dystansu do siebie, który w książce rozbrykał się na całego. Do tego umiejętność tkania cieniutkich niteczek ironii, które dostrzec może uważny czytelnik i specyficzne budowanie zdań, tak charakterystyczne dla autora, i mamy świetną lekturę.

Na zachętę przytoczę kilka fragmentów, choć swobodnie mogłabym tu przepisać pół książki :)

Moja Mama, która jeździła bardzo dobrze, uczyła mnie szusować swoją własną metodą. Polegała ona na sterowaniu mną podczas zjazdu za pomocą trzymanej w ręku pętli z szalika nałożonej na szyję. To pozwalało na regulowanie mojej prędkości, a jednocześnie mnie dławiło, w związku z czym robiłem się siny i nie widziałem trasy.  


Uważam, że od czasu do czasu miewałem  momenty profetyczne. Dowodem niech będzie to   interesujące zdjęcie.(...) Aparat jest włączony, o   czym świadczy biała poświata widniejąca na  ekranie. Niemniej, poza poświatą nic więcej nie  widać, być może dlatego, że w chwili  wykonywania fotografii nie był nadawany żaden  program. Nie może być mowy o tym, że odbiornik  uległ awarii, gdyż, jak wiadomo, telewizory Libra  były bezawaryjne. Sytuacja jest więc  niezwykła, a nawet niesamowita, jak w filmie  Duch, czyli Poltergeist. Powróćmy teraz do wątku  mego proroctwa. Uważam, że wykonałem  to zdjęcie, przewidując, iż kiedyś wystąpię w  telewizji. Podświadomie wybrałem moment,  w  którym na ekranie nie było nikogo, w pewnym sensie rezerwując tam miejsce dla siebie. Chociaż jeżeli nieco dłużej popatrzymy na tę fotografię pod odpowiednim kątem, możemy dostrzec kontury jakiejś postaci, konkretnie: postawnego mężczyzny w okularach, o zniewalającym uśmiechu. Ciekawe, kto to może być...

 I co? Dostrzegacie tu postawnego przystojniaka?:)







Z lenistwa wklejam całą stronę:)





czwartek, 13 sierpnia 2015

O co panu chodzi, panie Kafka?

źródło
Urocza okładka mówi sama za siebie. Będzie sentymentalnie i lekko. I choć z listów Kafki wyłaniają się skrajne emocje nieprzeciętnego człowieka, to jałowa narracja Jacqueline Raoul-Duval skutecznie zmniejsza siłę rażenia samych listów.

Zakochany Kafka to wybór listów miłosnych autorstwa Franza Kafki, kierowanych do pięciu kobiet, wraz z komentarzami. Za tymi listami ukrywa się człowiek nieprzeciętny. Nieprzewidywalny, wybuchowy i  apatyczny, zaślepiony miłością i oziębły, pełen wątpliwości i sprzeczności. Przeżywa potężne huśtawki nastrojów, walczy sam ze sobą i z własnymi, pielęgnowanymi przez lata demonami. Kobiety, które kochał były dla niego natchnieniem- gdy się z nimi nie widywał lub gdy rozstanie wisiało w powietrzu. Natomiast gdy groziła mu wspólna przyszłość z którąś z nich, nagle zaczynał się dusić w  tym byciu we dwoje, czuł się jak pochwycone zwierze. Był w pułapce. Nie zazdroszczę Paniom tak chwiejnego obiektu westchnień. Dopiero pod koniec życia odnalazł tę, przy której czuł się bezpiecznie. A może czuł się tak, bo coraz słabszy?

Czytając Zakochanego Kafkę wiele razy utwierdzałam się w przekonaniu, że nie polubiłabym tego Pana. I nie potrafię nadal zrozumieć, o co mu właściwie chodziło, co mu tak doskwierało. Czy jego oswojone demony to tylko trudna relacja z ojcem, czy kryje się za nimi coś więcej. Miłośnicy twórczości Kafki pewnie będą zawiedzeni tak powierzchownym potraktowaniem pisarza. Sama jestem zdziwiona, że mnie lektura tej książki nie zachęciła do szperania w życiorysie Kafki, do zajrzenia do wszystkich Listów do Mileny, a nie tylko, do tych, które wybrała Jacqueline Raoul-Duval. Czy to zasługa autorki, która chciała zbyt lekko podejść do tej trudnej postaci i przenieść ją pod strzechy, czy może samego Franza, którego osobliwa postać mnie nie urzekła. Wręcz zniechęciła.
Książki nie potrafię polecić, już lepiej sięgnąć po jego Listy.

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

sobota, 8 sierpnia 2015

Czarne minuty. Martin Solares


źródło
Nie tak dawno temu w Meksyku

Posterunek policji w Paracuán przyjmuje zgłoszenie popełnienia przestępstwa - zamordowano młodego dziennikarza. Bernardo Blanco umiera w męczarniach związany nieudolnie kolumbijskim krawatem. Potyczki narkotykowych karteli? A może ktoś chciał rzucić podejrzenie na narcos i stąd ten okrutny sposób uśmiercenia ofiary? Sprawę dostaje z góry, choć w wcale nie ma nią ochoty, Ramon Cabrera. Doświadczony policjant już po wstępnym rozeznaniu przeczuwa, że to nie będzie proste śledztwo. Okazuje się, że Bernardo Blanco pracował nad książką o historii sprzed dwudziestu lat, kiedy to w miasteczku doszło do serii zabójstw. Ofiarami były małe dziewczynki, zamordowane przez człowieka zwanego Szakalem. Dzięki wzorowemu śledztwu morderca szybko został ujęty i skazany. Tylko nikt nie zwrócił uwagi na to, że już po jego osadzeniu zniknęły kolejne uczennice. I na to, że sam skazany miał potężne alibi.

Ratunku, policja!

Cabrera przeczuwa, że to prawdziwy Szakal, który wciąż jest na wolności zamknął usta dziennikarzowi. Atmosfera robi się duszna. Okazuje się, że pewnych tematów nie wolno poruszać bezkarnie. Na sprawie Szakala wybił się aktualny komendant policji, a ci którzy ujęli prawdziwego zabójce słono za to zapłacili. Zresztą w Czarnych minutach nie jest najważniejsze rozwiązanie zagadki kto zabił. To nie jest typowy kryminał. Tu ważniejsze jest pokazanie dusznego, skorumpowanego świata, gdzie nigdy nie wiadomo, kto jest przyjacielem,a  kto wrogiem. Policja w świecie przedstawionym przez Solaresa jest sprzedajna i w zasadzie raz na dekadę pojawia się wśród nich uczciwy funkcjonariusz. Część policjantów zwyczajnie boi się o swoje życie. Rozwiązując sprawy  muszą uważać, by nie wejść w drogę silniejszym od siebie, niewłaściwym ludziom.  Członkom karteli, ulubieńcom polityków. Aby móc utrzymać rodziny przy swoich głodowych pensjach, są zmuszeni współpracować z politykami. Nawet jeśli robią to wbrew sobie i prawu. Nie mają komu zaufać.

Prawda, że w życiu każdego człowieka przychodzi kiedyś pięć czarnych minut?
 
Książka znakomita. Trudno się od niej oderwać, jednocześnie odstręcza, wciąga i przeraża. Przeraża bezsilność, niemożność ujawnienia prawdy, która jest bardzo nie rękę wielu poważanym osobom. Mimo, że to fikcyjna historia mam przeczucie, że swobodnie mogła mieć miejsce. Nie raz. Na okładce Czarnych minut znalazłam zdanie: rzadko zdarza się tak elektryzujący debiut. Oj tak!


Książka przeczytana w ramach wyzwań:


niedziela, 2 sierpnia 2015

Podsumowanie lipcowego Celowania + hasło na siepień

Z małym poślizgiem, ale jestem:)

W lipcu przeczytaliśmy
dwanaście książek, najwyraźniej lato sprzyja czytelnictwu:)

Uczestnicy:  
 
Izabela "Renax" Łęcka 
Monika Piotrowska-Wegner (monweg)
Przeczytane książki:
"Śniadanie u Tiffany'ego" - Truman Capote 
"Niebezpieczne złudzenie" - Kami Garcia&Margaret Stohl 
"Czas zabijania?"- John Grisham 
"Władca Pierścieni. Drużyna Pierścienia" - J.R.R. Tolkien
http://monweg.blog.onet.pl/2015/07/18/wladca-pierscieni-tom-i-druzyna-pierscienia-j-r-r-tolkien/ 
"Love, Rosie"- Cecelia Ahern
Cecelia Ahern
Cecelia Ahern
Cecelia Ahern
"Stare fotografie" Teresa Grabowska
"Olvido znaczy zapomnienie"- Maria Duenas 
"Z krwi i kości"- William Lasher 
http://tu-sie-czyta.blogspot.com/2015/07/z-dala-od-zgieku-thomas-hardy.html 

Jeśli ktoś przeczytał książkę, ale zapomniał dodać ją  w komentarzu- piszcie :) 
Hasło na sierpień: to był słoneczny dzień
Więcej o samym wyzwaniu TU
Pozdrawiam i życzę dużo słońca :D